Diagnose dementie, en wat nu? 

Een paar dagen geleden sprak ik meneer R. Meneer vertelde dat hij mantelzorger voor zijn ouders is, en dat hij zich ernstig zorgen maakt. Bij vader is een paar jaar geleden dementie geconstateerd. Helaas gaat het om een agressieve vorm. Vader is vaak boos. Hij schreeuwt dan naar moeder en gooit met stoelen of andere spullen. Ongeveer een jaar geleden ging het mis, en is vader korte tijd opgenomen geweest in een zorginstelling. Maar de kantonrechter besloot dat hij weer naar huis kon. In het afgelopen jaar zag meneer R. zijn vader steeds verder achteruit gaan. Vader wordt steeds agressiever en vormt een gevaar voor zijn omgeving en voor zichzelf, want een paar weken geleden heeft hij al zijn medicijnen ingenomen. Hij werd weer opgenomen in het ziekenhuis, en vervolgens in een zorginstelling. Op de dag dat ik meneer R. sprak zou de kantonrechter beslissen over het lot van vader (en dus ook van de rest van het gezin): of vader zou diezelfde dag weer naar huis komen, of er zou een definitieve opname in een zorginstelling volgen.

Meneer R. is geëmotioneerd, hij zit er duidelijk doorheen. Het verdriet om de ziekte van vader en de angst voor het welzijn van moeder hebben erin gehakt. Ik vraag hem wat hij zelf zou willen dat er met vader gaat gebeuren. Hij weet het niet goed. Hij vreest voor de veiligheid van moeder, en daarom zou hij het liefst willen dat vader niet meer naar huis komt. Maar hij durft het niet hardop uit te spreken, want moeder en zijn zus twijfelen nog. En vader wil geen opname. Meneer R. wil niet dat iedereen boos op hem wordt.

Helaas is er door vader geen levenstestament opgesteld. De kantonrechter zal over het lot van vader beslissen, en zal iemand aanwijzen die als bewindvoerder, mentor of curator voortaan beslissingen zal nemen uit naam van vader. Dit kan iemand uit het gezin zijn, maar de rechter kan ook een externe gevolmachtigde aanwijzen, Het gezin heeft hier geen invloed op.

De situatie van meneer doet me denken aan mijn aangetrouwde oom, die ongeveer een jaar geleden overleden is. Ook mijn oom leed aan dementie. Hij was sinds het overlijden van zijn vrouw alleenstaand en had in zijn levenstestament mijn neef en zijn vrouw aangewezen als gevolmachtigden. Toen het moment kwam dat hij hier zelf niet meer toe in staat was konden zij uit zijn naam belangrijke beslissingen nemen en zaken regelen, zoals de thuiszorg, de opname in een verpleeghuis, het opzeggen van de woning en het regelen van de bankzaken. En uiteindelijk de beslissing nemen om te stoppen met de medische behandeling toen mijn oom stervende was.

Gelukkig zien steeds meer mensen het belang in van het laten opstellen van levenstestament, van het vastleggen van wensen en intenties, en het benoemen van een persoon die namens hen belangrijke beslissingen kan en mag nemen wanneer zij dit zelf niet meer kunnen. Voor meneer R. komt dit helaas te laat. Ik heb tijdens dit weekend regelmatig even aan hem gedacht, en me afgevraagd welke beslissing de kantonrechter genomen heeft. Hopelijk komt er snel rust in dit gezin.